Benim yerim acaba neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

Kalbinizin diğerlerinden ayrı nefes aldığı bir planette yaşarken an gelip gökyüzünde başka bir yıldızı arayıp benim yerim  neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

 

Geçenlerde aramızdaki bir konuşma sırasında eşim birileri hakkında bana; " Hepsi seni çok severler " dedi...  Ben güldüm. 

Hayatımızda hiç bir etkileri olmayan, yüzeysel bir ilişki içinde bulunduğumuz insanların bize olan olumlu hislerini sevgi olarak ifade etmemiz doğrumudur? diye düşündüm .  Yoksa yüzeysel ilişkilerdeki hislerimizin tarifi farklı kelimelerle mi yapılmalı?

Toplumda sadece belli bir düzeyde seyreden ilişkilerde karşılıklı yaşanan hisleri sevgi sözcüyüyle tanımlamak ne kadar uygundur?  Bizi ayakta tutan sevgi, sabahleyin evden çıkarken rastladığımız komşumuzun güler yüzündeki ifadesimidir? O kişinin bize gösterdiği bir anlık yakınlığı sevgi sözcüğüne sığdırmak mümkünmüdür ?

Süpermarkette her defasında aynı saatte kasada oturan kadını gördüğünüzde, hesabınızı bitirip size en olumlu haliyle  güzel dileklerini sunduğu an içinizde bu bayana karşı hissettiğiniz olumlu hisler sevgimidir?

Doktorda sıranızı beklerken size her zamanki tatlılığıyla hatırınızı soran sekreterin  gösterdiği  ilginin sevgiyle bir alakası varmıdır?

Çoğu tanıdığımız insanlara duyduğumuz olumlu hisler galiba daha çok bu kişilerle aramızda oluşan belli bir sempatiyle ilgilidir. Bazılarının ilgileriyse tamamen işlerinin gereğidir.

Sizinle aynı frekansta olan kişiler vardır. Gün boyu karşınıza çıkan insanların bir kısmı böyledir. Ve o insanlar iyi ki varlardır. Sizde olumlu enerjilerin doğmasına neden olan, olumlu insanlar günümüzü güzelleştirmek için ihtiyacımız olan bir şarj gibidirler. Bize mutlaka bu ayrı bir güç verir.

Kısaca bu koca evrende her gözümüzü açtığımız yeni bir sabahla birlikte bize gülümseyecek insanlar aradığımız açıktır. Fakat her gün yanımızdan geçen ufacık fırsatlarda insanlarla olumlu bir iletişimi aramamızın dışında bizi gerçekten ayakta tutan başka türlü bir sevgi vardır. İşte ben o sevgiden bahsediyorum.

Eşime, aynı ailenin üyeleri olsakta, eğer senede sadece sayılı kereler biraraya geliyorsam bu insanların bana duydukları his sevgi değil belki sadece sempatidir dedim. Bu insanların her sabah karşılaştığım otobüs şoföründen pek farkları yoktur.  Her sabah karşıma çıkan otobüs şoförünün bile, yüzüme içten bir gülüş atarak; " Bu sabah nasılsın?" sorusunda yeterince olumlu şeyler vardır. Ancak bu olumluluğun yarattığı etki sadece belli bir düzeyde kalır. Bu olumluluk, bu sempati, bu duygu sevgiden çok uzaktır. Bu yaklaşımlar otobüs şoförü,  memur kadın,  ya da devlet dairesindeki sekreterle yaşadıklarımızdır.  Bizi neredeyse hiç tanımayan kimi insanların bir çok zaman formel yaklaşımlarıdır. Olumlu olmakla birlikte çok fazla bir şey ifade etmezler.  İşte işin can alıcı tarafı da buradadır. Bazen bunun çok ötesinde şeyler yaşamanız gereken yakınlarınızın  ilişkileri de bazen bu formel düzeyin ötesine geçmiyor. 

Geçen senelere rağmen sizi hala yeterince tanımayan yakınlarınızın soruları da aynı formellikte kalır bazen... " Nasılsın ?" derken  gerçekten nasıl olduğunuzu merak etmekten çok sormak olsun diye sorulan bir soru olarak kalabilir bu. Yanı başımızda böyle çok fazla insan vardır. Bize gülümserler, olumludurlar, fakat bizi pek umursamazlar. Çoğu kez anlatmak isterler..ama dinlemezler!

Ancak bugün insanları olmadıkları bir şey için zorlamak mümkün değil. Herkesin yetişeceği bir yer var. 

Arkada neleri bıraktıklarını düşünmeden..görünürde size benzeyen varlıklarla, hatta bire bir aynı genetik kodları taşıdıklarınızla,  kalbinizle beyninizin ayrı nefes aldığı bir planette yaşarken aranızdaki farkları gördüğünüzde bir an gelip gökyüzüne diktiğiniz gözleriniz başka bir yıldızı ararken, benim yerim acaba neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

Batya R. GALANTİ