ARADAKİ FARK



Üniversite ikinci sınıfa gittiğim zamanlarda bir genç kızla tanışmıştım , sınıfımdan. Güzel bir yüzü vardı, açık kumral, sade. kendi halinde, cici bir kız. Sessiz bir yapısı olmakla birlikte bana çok çabuk kendini açmıştı. Ailevi kimi problemleri yüzünden psikolojik olarak sorunlar yaşıyordu. Bana antidepresan ilaçlar kullandığını söylemişti.
O zamanlar 100 kişilik sınıfımızda iki ya da üç türbanlı genç kız vardı. Geri kalanların tümü başı açık, modern görünümlüydüler.
Politik amaç güden dini akımlar zayıfları hedef alırlar çoğu zaman.  Maddi ya da manevi olarak zayıf olan insanların beyinlerini dinle yıkamak daha kolay gibi sanırım. Bir din toplumu yaratmak peşinde olan gruplar için bu tipler kolay hedeflerdir . İşte sınıftaki iki kapalı kızın zamanla bu problem yaşayan genç kıza yanaştıklarına şahit oldum. Onlarla konuşmaya, okula onlarla gelip onlarla çıkmaya başlamıştı.. Tabii bir süre sonra şaşırmadığım şey oldu. Bu arkadaş bir gün okula başında türbanla geldi. Üniversite'yi bitirdikten sonra da,  o zaman Türkiye'deki en konservatif , en dinci gazete olan Zaman Gazetesi'nde çalışmaya başladığını duymuştum. Ve tabii yine orada çalışan bir muhabirle evlendiğini.
25 yıl evvel Türkiye'de Şeriat'ın Askeriye'nin içine kadar girdiğini okuyordum o zamanın Cumhuriyet Gazetesi'nde. Kuleli Askeri Lisesi'nin bile dinci görüşlerin yatağı olmaya başladığını anlatmıştı bir arkadaşım.
Uzun yıllar öncesinde  Türkiyeyi yönetenlerin dincilere sürekli olarak ödün verdikleri, kapalı kapılar ardında o tanıdığımız sözde çağdaş Türk politikacılarının bugünkü dinci akımın önderleriyle adım adım birlikte Türkiye'yi bugünlere taşımakta oldukları biliniyordu.
20'li yaşlarımda iken Türkiye'de bir Yahudi olarak bana gelecek olmadığını görebilecek kadar bir farkındalık içindeydim.
Bugüne kadar kimilerinin hala kabul edemedikleri (??!!)  gerçekleri daha o günlerden görmek mümkündü!
Bugün her fırsatta Devlet eliyle gösterilen sopaya baktığımda Türkiye'de kalmış bir avuç Yahudinin içinden biri olmadığım için teşekkür etmem gerekiyor sanırım.
Evet! Belki sadece Türkiye'de değil Antisemitizm, II. Dünya Savaşı yıllarından beri  hiç olmadığı kadar her yerde çok büyük bir yükseliş gösteriyor.
Bu son derece endişe verici bir durum mutlaka.
Sadece Türkiye'de diğer yerlere göre  bir fark var. Türkiye'de Antisemitizm Tayyibin kendisi tarafindan bizzat yapılıyor. Türkiye'nin başındaki diktatörün insafına kalmış bir cemaattır bugün kalan üç beş kişilik Yahudi Cemaati.

Geçtiğimiz hafta Paris'te Alain Finkielkraut .. Fransız Yazar, filozof, akademisyen " Sarı Yelekliler" ( Gilets Jaunes ) 'den bir kaç çapulcu tarafından saldırıya uğramış.
Alain Finkielkraut, mediatik bir akademisyen . Bir çok kitapları olan bu düşünür yazar zaman zaman kimi söylemleriyle toplumda polemik yaratan çıkışlarıyla da ünlü. Ve ayrıca pro-Israel görüşleriyle toplumun kimi kesimleri tarafından tepkiyle karşılananm bir yahudi.
Aylardır her hafta sonu Paris'in altını üstüne getirenlerden bir kaçı tarafından geçen hafta saldırıya uğramış. Sarı Yelekliler var ya işte onlar!
Gilets Jaunes devletin ekonomik politikalarının kendi haklarını savunmadıklarını, devletin sadece zenginin yanında olduğunu öne süren bir Petition olarak başlattıkları hareketi sokaklara taşıdılar.
Herşey Diesel Benzin'e zam getirileceği açıklamalarıyla başladı. Ay sonunu zor getiren işçiler bir anda kendilerini sokaklara attılar. Bu insanlar haklılar demeye gelmeden içlerine karışan kimi çapulcuların  Paris'i yağmalamaya başladıkları an soru işaretleri de birlikte gelmeye başladı.
Haklı bir davanın içine hangi radikal akımlar karıştı dedirtecek kimi olaylar.
Alain Finkielkraut'a saldıranlar gibi mesela.
Selefi olduğu söylenen bir Müslüman ( Sonradan Müslüman olmuş) Filozof'a bağırıyor!;  " Tel Aviv'e git pis sionist, Fransa bizim, buradan defol"

Türkiye'de bir yahudi şeref madalyasıyla (Legion d'honneur gibi ) ödüllendirilmez kolay kolay,  Pro-Israel olduğunu hiç söyleyemez , öldürürler . .. Türkiye'de Yahudi susar. Ama sussa da pek fayda etmez ya neyse. Fransa özgür bir ülke. Fransa'da Selefi bir Müslüman, eli kalem tutan bir yazara " Defol " der. Birinin yazma, diğerinin gösteri özgürlüğü var.
Ama bu özgürlük bir diğerini etnik olarak ayrımcı sözlerle hedef aldığı anda biter.
Fransa'da geçen hafta binlerce insan Yahudileri hedef alanlara karşı yürüdü.
Devlet ve neredeyse tüm politik cemiyet ve medya Yahudilere yapılanlara bir ağızdan karşı duruş gösterdiler.
Israel televizyonunda geçen gün yayınlanan haber programında Paris'te yaşayan  yahudilerle yapılan söyleşilerde genç bir kız" Fransa'yı seviyorum ve buradan kolay kolay ayrılmayı düşünemiyorum " dedi.
Türkiye'de Yahudi kalmadı çünkü Türkiye'de bir Yahudi hakkını arayamaz. Başına nasıl bir haksızlık gelirse gelsin.
Fransa ise bir hak ve hukuk devleti. Ve böyle olduğu sürece , insan hakları ve özgürlükler   demokrasiyle, yasalarla korunduğu sürece her Yahudi orada yaşamaya devam etmek isteyebilir.
Taa ki Alsace'ta Hıristiyan olarak dünyaya gelen Selefiler ortaya çıkana kadar..
Gerçek tehlike, Cihadist kavramların Avrupa'da serpilmesine izin verenlerin demokrasinin sınırlarını belirlerken kendilerini içten kemiren akımları durdurmakta gecikmelerindedir.
Bu arada, antisemitizm için ayağa kalkan Fransız medyası Israel söz konusu olduğunda tüm objektifliğini kaybederek , olayları çarpıtmaya , Israel'i şeytanlaştırmaya devam ederek, isteyerek ya da istemeyerek antisemitizmi birinci elden beslemeye de devam ediyor.
30 yıl evvel Türkiye'de irticayı durdurmadılar.
Bugün kimi ekstremistlere dur demezlerse yarın çok daha ağır hesap ödemek zorunda kalacaklar sadece Yahudiler olmayacaklar  Avrupa'da !



Batya R. Galanti

                                                                                                                                    01.01.2019



                           2019'A UYANIRKEN


31 Aralık gecesi,  günün yorgunluğu üzerime öylesine çökmüş ki bir çok akşam olduğu gibi saat on civarı Laptop'umu alıp yatağıma girdim. Bir şeyler okur , hafif bir müzik dinler sonra da uyurum diye. Yıl Başı olduğunu düşünmeden . Genç kızlığımda her yıl başı nereye gidelim tartışmalarını hatırlasam da bir an. İntenette okuduğum bir makale ile beraber fonda çalan Michael Bolton'un aşka çağıran sesiyle gözlerimin yavaş yavaş kapanmaya başladığını farketmemişim bile. Aslında hani o farkında olmama halinde iken bile gözlerimi açmaya çalışıyorum bir an ve sonunda uykuya yenik düşerken gece on iki'de birisinin yanımdaki Laptop'u aldığını hissediyorum . Uyku arasında bir patlama sesleri kulağıma çalınıyor; " Neler oluyor?" diyorum.  Çatışma mı var. ??. Aman Allahım çok yakında bir yerlerde silahlar patlıyor. Birden hatırladım. Gençler Yıl Başı kutluyor ve şehrin bir yerlerinde  Havai Fişekler patlıyor bense çatışma var sanıyorum.

Ne kadar da uzaklaşmışım Yıl Başı'ndan.  Israel'de Yıl Başı ertesi normal bir çalışma günü olduğu için çoğu zaman bugünü  bekar gençler kutlar. Barlar, diskotekler ve restoranlar dolar  aslında. Yılbaşı gecesi için .. Eğlenmek için fırsat arayanlar için,  sabah çok erken kalkmak durumunda olmayanlar , çoluk çocuğunu okula göndermek zorunda olmayanlar ve yorgun olmayanlar için güzel bir fırsattır Yıl Başı.

Sabah kalktığımda kendi kendime güldüm, nasıl da çatışma oluyor sandım diye.. 2019 gelmiş benim şuur altımda ise  çatışmalar yer etmişe benziyor kutlamalardan çok..

Halbuki ne güzeldir yeni gelen bir yılı en olumlu şekilde kutlamak. Bense tüm olumlu dileklerime rağmen geride bıraktığımız yılın ardından dünyanın ya da bir yerde insanlığın geleceği için endişelenmeden yapamıyorum. Kendi kendime dünyayı ya da insanlığı kurtaracak olan sen değilsen o zaman endişelenmek neden desem de dünya genelinde yaşanan olaylara baktığımda,  tarihin kimi yönden dönüp dolaşıp yeniden yavaş yavaş aynı noktaya doğru gidişatına tanıklık ederken  farkında olmadan bir kaygı oluşuyor insanda. Kendi özel hayatımızın yoğun kavgası içinde , kişisel sorunlarımızla boğuşurken bir de küresel, ısınma, göçler, radikalizm, uluslararası alanda dramatik bir çok politik değişimlerle gelinen kaygı verici durumlar farkında olmadan yaşadığımız strese katkıda bulunuyor. Öyle değil mi?
Genç kızlığımdan bugünlere geçen tarihi düşünüyorum.. Zorlu yılların ardından umutla gelen yepyeni bir dünya düzenine tanıklık eder gibiydik .. Bugün yeniden kaygı vermeye başlayan yepyeni bir dönüm noktasına doğru gider gibi dünyamız..
Yaklaşık otuz yıl önce Sovyetler Birliğinin dağılışının ardından komünizmin Doğu Avrupa'da sonlanması ve Amerikanın dünyada tek süper güç olarak kalışı Avrupa'nın birleşmeye doğru gidişini de beraberinde getirmişti. Doksanlarda Batı kendi için yepyeni bir dönemin başladığına inanıyordu.
Belki bize yansıtılan gerçeklerin ardında Batı'nın Ortadoğu'da, Afrika'da yaptığı bir çok stratejik hatanın, kısa dönem çıkar hesaplarının uzun dönemdeki getirilerinin sonuçları bugün yavaş yavaş ortaya çıkıyor.
İkinci Cihan  Harbinin ardından ikiye bölünen dünya soğuk savaş yıllarının ardından Küresel savaşlara uzun zaman ara verilmişse de hiç durmadan devam eden  yerel savaşlar o zamandan bugünlere  büyük kitlelerin yaşamlarını son derece olumsuz etkiledi.. Ortadoğu'da, Afrika'da kurulan kukla Devletler'de,  kabile rejimleri ile yönetilen milyonların yaşadıkları dramlar artık sadece Ortadoğu ve Afrika sınırları içinde kalmama eğiliminde.. Globalleşen dünya  , hızla gelişen iletişim ve dünyanın kimi bölgelerinde devam eden dayanılmaz hayat şartları, artik savaşlarla sürekli yok edilen kitlelerin kıpırdanışları söz konusu.. Dün sadece Ortadoğu içinde olan ölümler, açlık, sefalet artık sınırları zorluyor.. Göçlerin getirdiği bir çok sorunlar Avrupa'da aşırı sağ'ın yükselişine katkıda bulunuyor.  Avrupa'nın gelişmiş toplumları artık eskisi gibi  emniyette olmadıklarını farkederlerken, ay sonunu getirmekte zorlandığını hissedenler yüzünden dengeler bozuluyor.
Dünya politikası yeniden değişim gösteriyor.. Trump Amerikan askerini Ortadoğu'dan çekerek Müteffiklerini  İslam Devletine karşı yanlız bırakırken, Rusya bölgedeki gücünü hiç olmadığı kadar kullabilecek boşluğu yakalamışken, Şii İran tüm ekonomik sorunlarına rağmen Sünni İslam dünyasına meydan okuyup Israel'in yok edilmesi gereken bir şeytan olduğunu haftada bir tekrar ederken Suriye'ye gelişmiş balistik silahlar sevkiyayla burada konuşlanmak için elinden geleni yapmakta iken, Avrupa'da , Dünya Ekonomi Devlerinden biri olan Fransa'da gelir eşitsizliği yüzünden kalkan işçi kesiminin son bir kaç aydır yarattığı karışıklıklara baktığım zaman.. Dün birleşirken bugün yeniden dağılma tehlikesiyle karşı karşıya olan Avrupa'da gün geçtikçe güçlenen milliyetçi akımların gelecekte neler getirebileceğinin kuşkuları varken dünya için olumlu bir gelecek hayalleri kurmakta biraz zorlanıyorum.
Sanırım toplumları, dünyayı tek başıma değiştirebilecek güce sahip değilim. Dünyanın en tehlikeli yerlerinden birinde kurulmuş olan küçücük devletime bir gün barışın geleceği günü beklerken, çevremizde yaşayan diğer masum insanlar için de daha adil bir dünya düzeninin gelmesi için dua ediyorum. Kukla yönetimler, diktatörlükler yerine eşitlikçi, adil , demokratik rejimler.. Bunlar şimdilik ütopia gibi olsa da.

Birileri bir yerlerde krallar gibi yaşarken hala açlıktan ölenlerin olduğu bir dünya'da kişiye düşen görev belki de en azından yaşadığımız toplum içinde daha adil , daha yardımsever bireyler olabilmeyi başarmak ..




Batya R. Galantı

                   ST VALENTİNE



Aşk ne güzel şeydir..Sevmek, sevilmek..bir insanın ayaklarınızı yerden kestiğini hissetmek..hayatı bir anda toz pembe görmek..Ve sevdiğinizi her fırsatta ifade etmek.

Dün alışveriş merkezindeydim. Her tarafta çikolatalar, rengarenk şekerler,  balonlar, çiçekler. bin bir çeşit hediyeler vardi.

Sevdiklerine, aşık oldukları kişilere hediye seçen çoğu genç insanlarla doluydu her yer.

Bütün bunlar ne kadar güzel..

Sevgililer Gününde sevdiğini unutmamak.

Bir kez daha sevdiginiz insana hediye almak.

Hıristiyanlıktan tüm dünya'ya hediye edilen bir gün bu..

St-Valentine's in hikayesi de zamanla farklı farklı anlatımlarla bir efsaneye dönüşmüş hikayelerden. Bu günün hikayesi sonuçta III. yüzyılda Roma'da yaşamış olduğu söylenen bir rahibin hikayesidir.
İ.S  268 yılında İmparator olan Claudius II kuvvetli bir ordu kurmak fikriyle askere alınacak gençlerin evlenmelerini yasaklamış. Bu kararı duyan Peder Valentinus ise kararı çok acımasızca bularak seven gençleri gizliden evlendirmeye devam etmiş. Ve bu yaptığı ortaya çıkınca İmparator onu ölümle cezalandırmış.

Bir diğer anlatima göreyse  infaz kararını veren yargıcın kör kızına aşık olan Valentinus'ün kızın gözlerini açtığı ve infaza gitmeden evvel bıraktığı mektupta aşkını ilan ederek son olarak " Senin Valentine'in ! " diye imzaladığı anlatılmış.. Hikaye gerçekte olsa bir efsanede olsa yine de  heyecan verici . V. yüzyılda Papa Gelasıus I.  Valentinus'ü Aziz ilan etmiş.. 17. yüzyılda St Valentine insanların birbirlerine aşk kartları attıkları, artık sevenler tarafından kutlanmaya başlanan bir gün olmuş. 20. yüzyıl'da da neredeyse tüm dünyaya yayılmış bu sevgi günü.

Peki bir St-Valentine's günü tarih'te Yahudilerin başına neler gelmiş onu biliyormuyuz ?

1394 yılında  Alsace'ta yaşayan Yahudileri yakan Hıristiyan komşularının hikayesini kaç kişi duydu? . 2000'den fazla Yahudinin bir gecede diri diri yakıldıklarını ....? Her fırsatta sevgiden bahseden dinlerin tarihlerinde nasıl kusurlar da olduğunu bilmekte fayda var mı? Bilmiyorum.

 Bir yandan yaşanmışları bilmekte fayda varken bir diğer  taraftan belkide 21. Yüzyılda artık sevgiye yüreğimizde açık bir kapı bırakmak daha önemli galiba . .Sevmek , sevilmek ve mutlu olmak için yeni yepyeni fırsatlar yaratmak esas olmalı değil mi? Ve  böyle bir günün bize yine de güzel şeyleri hatırlatmaya devam etmesi..Herşeye rağmen!

Hayatın bize sunduğu güzel fırsatları kaçırmamak adına Sevgi adına.

Aslında bizde Tu B'av Sevgililer Günüdür ama bir gün  daha olsa ne fark eder ?
 Yıl Başı gibi !!!   Bir bizimki bir de üniversel versyonları. Deliye her gün bayram misali..

Oğlum bile biliyormuş. Dün gece yatağından beni çağırdı. Yarın Dünya sevgililer günü  senin de günün kutlu olsun Anne! demek için.

Kalpleri sevgiyle dolu olan yeryüzünün bu kanatsız meleklerinin yüreklerinde olduğu gibi gerçekten sevebilmek için bugün sadece Otist bir insanın saflığına mı sahip olmak gerekiyor diye merak ediyorum bazen ?

İnsanların çoğu için bugün sevginin neyi ifade ettiğini soruyorum kendime ?

Batı'da ya da Batılı yaşamı örnek almış toplumlarda bugün aşk neyi ifade ediyor. Doğu Kültüründe kadın erkek ilişkileri nasıl? Sevgililer Günü dünyanın farklı yerlerindeki insanlara neleri hatırlatıyor merak ediyorum.  Benim kafam yine karışık. Bugünün insanının sevgisine de çok fazla  inanamıyorum artık belki de ondan. . Tabii genel olarak konuşuyorum. Gerçek şeygiyi yaşayan insanların da mevcut olduğunu biliyorum. Fakat genel durum bana öyle görünmüyor. .

Modern toplumlarda seks çoktan aşkın yerini almış bir olgu gibi.. Aşk yerine önüne gelenle seks var. Seks her yerde aşk ise az.. Liberal toplumlar sınırları neredeyse tamamen kaldırdıkları zamanlardan bugüne tatmin olmak arayışındalar gibi. Bitmeyen bir açlık hissiyle devam eden tatminsiz bir hayat. Sevgi çok kısa, değerler çok eksik. Aile kavramı çöktüğünden beri ise insanlar bir ilişkiden diğerine arayış içindeler . Hiç bitmeyen bir arayış.  Gerçek, kalıcı hiç bir şey kalmamış gibi bir his uyandırıyorlar insanda.

Bunca yazılan aşk şarkıları kimin için o zaman?  Kaç kişi aynı insana bir ömür boyu sevgiyle bağlı kalıyor.

Doğu'da ise durum tam tersi . Herşey yüzde yüz faklı..

Bir milyardan fazla olan İslam nüfusuna bakınca göze ilk batan korkunç kapalılığın altındaki örtülü yozlaşmayı görüyorum. Bir erkeğin kendine dört kadınla kurduğu fuhuş yuvalarında yaşayan bağnaz aileler görüyorum mesela. Cinsel haz duymamaları için sünnet ettikleri genç kızlara neler yaptıklarını anlayamayacakları kadar geri kalmışlık içinde yaşayan sapık toplumlar görüyorum. Kadınları malları gibi gören, algılayan ve bu şekilde kullanan erkeklerin sevgilerinden ne beklenebilir? Ya bu tip toplumlardan genel olarak ne beklenir?

Peki yeryüzünde hiç bir şeyin ortasını bulamıyor mu insanlar?

Ya bağnazlık ya yozlaşmışlık içinde yaşayan farklı farklı insan grupları.

Bense sevgiye inanmak istiyorum. Daha genç bir kızken var olduğundan emin olduğum , saf temiz sevgiye. Kalıcı, gerçek.  Bağlılığa, sadakate inanmak istiyorum.

El ele, kol kola,  yürek yüreğe  yola çıkmış çiftlerin hayatı iyi ve kötü günde birlike sonsuza kadar paylaşacakları bir dünya hayal ediyorum. En azından genelin bunun doğru olduğuna inandığı bir dünya hayal ediyorum.  Birbirine aynı seviyeden bakan,  eşit beraberlikler.. Kimsenin kimseden üstün olmadığı ve sevginin ve saygının her şeyin önünde olduğu evliliklerin örnek gösterildiği bir dünya.

O zaman kutlanacak tüm Sevgililer Günleri daha anlamlı  şeyleri hatırlatır olacaklarmış gibi geliyorlar bana.



Batya R. Galanti

                                                 FACEBOOK



2006 yılı idi sanırım. O zaman daha Üniversite'den arkadaşlarımla  mail'den yazışıyorduk. Bir gün bana  içlerinden kardeşim gibi sevdiğim bir tanesi  Facebook'a kaydolmak için giriş iletisi göndermişti. Daha hiç tanımadığım bir şeydi Facebook. Ne olduğunu hiç bilmiyordum .

Bu nedir ki acaba derken merakla  mail'imi yazdığım gibi aklıma ilk gelen sözcüklerden verdiğim parola ile kendimi bu büyük sosyal iletişim ağının içinde buluvermiştim. . O gün ilk kez sanal arkadaşlığa doğru attığım adımla bambaşka bir alemin içine girerken  beni bu alemde o an en çok heyecanlandıran şey yıllardır görmediğim konuşmadığım bir çok insanı aramaya başlamak olmuştu. Aklıma gelen her ismi yazıyor arıyordum. İlkokulda yanında oturduğum esmer çocuğu; hani matematik sınavında bir kez bana cevabı söylemesi için yalvardığım çocuk, Sainte -Pulcherie yıllarında , karanlık geçen okul senelerimin tek ışığı olan, tenefüslerde yaptığım muzurluklarla güldürdüğüm arkadaşlarımı , İstanbul'da turizmin içinde serpildiğim senelerde, her gün birlikte turlara çıktığım kimi meslektaşlarımı. Bir çoğundan nefret ettiğim öğretmenler içinden kimi sevdiklerimi.Bende hatırası olan bir çok tanıdığım insanları aradığımı anımsıyorum.

Bir de  kendimi geçmişte bıraktığım Türkiye'nin içinde buldum yeniden bu ortamda.  ( En azından belli bir dönem için !)  Sanal yoldan olsa da. Kimilerinin beni ekledikleri bazı tartışma gruplarında Yahudiler ve Müslümanların Israel konusunda bir çok zaman çatıştıkları, kimi zaman  anlaştıkları sayfalarda Israel'i anlatmaya çalıştığım zamanlar da oldu.
Eski dostların yanında kimi gruplarda yepyeni insanlar tanıdım..
Bazı ilgi alanlarım hakkında fikir paylaşabileceğim, çok değişik yerlerden, değişik kültürlerden , dünyanın çok farklı ülkelerinden insanlara ulaşma şansını yakaladım Facebook'ta. Kimi konulara farklı yönlerden bakmamı sağlayacak görüşleriyle hayatıma bambaşka renkleri getirenler , düşünce ve duygu dünyama farklı tonlar katanlar oldu. . Bazı destek gruplarında edindiğim can yoldaşlarıysa kimi yönleriyle hayatıma hiç bir yerde bulamayacağım bazı şeyleri verdiler.
Bu arada Facebook ortamının normal hayattan çok faklı olmadığını da öğrendim.
Facebook'ta bile insan karakterinin farklı yönlerinin ilişkileri nasıl etkilediğini; duyarlı insanların yanında  psikolojik sorunları olanların kendilerini nasıl da bir çırpıda ele verdiklerine tanık oldum.  Kabalık, agresivite, cinsel taciz ve bilimum herşeyin Facebook'ta da mümkün olduğunu devamlı hatırlatanlar oluyor.

15 yıldır insan hayatına giren Facebook, kimi insanların hayatını baştan sona değiştirebildi. Bazı insanlar Facebook'ta tanıdıkları kişilerle evlendiler.  Kimileri izlerini kaybettikleri aşklarına yeniden kavuştular. Bazı insanlar günlük yaşamlarındaki yanlızlığı Facebook'taki sanal dostluklarda  unuttular ve unutmaya devam ediyorlar.

Kimileri için her sabah çektikleri Selfie'yle " Merhaba dünya! "  diye güne başlamaya alıştıkları  sayfalar oldu Facebook.

Kimi zaman kimseye göstermek şansı bulamadığımız bazı hünerlerimizi paylaşmak şansını da getirdi.

İhtiyaç duyduğumuz ilgiyi verdi bize.  Bazen gerçek, bazen belki de biraz yapmacık olsa da ne farkeder.

Zaman zaman hepimizin aradığı güzel sözlere , sıcak bir dostluğa bir cevap oldu bazen Facebook.

İşte bu şekilde bir çok yönden insanları tatmin eden bu sosyal iletişim ortamı ilk yıllarda inanılmaz bir popülariteye ulaşmıştı. Uzun seneler her yaştan, her gruptan insan aktif kullanıcılardı.

Sanırım hayatın en temel kurallarından biri Facebook için de geçerli . Zamanın herşeyi değiştirme gerçeği. Son bir kaç yıldır gençler Facebook'u terk etti. Birden bire farklı sosyal ortamlar gençlere ve kendini hala genç hisedenlere daha cazip gelmeye başladı. Kısaca Facebook bir süredir daha olgun yaştaki insanların, emeklilerin buluşma yerine dönüşüverdi daha çok. Sanki kısmen bir terkedilmişlik hissi kapladı ortamı. Eskiden müdavimi olan bir çok dostunuz bir anda bu ortamı terk ettiler. Yavaş yavaş bir çok bilindik, tanıdık yüzler kayboldular yazışmalardan , paylaşımlardan.

Ben aslında Facebook'u her zaman sevdim. Benim için yazı yazmak, espri yapmak, gülmek, fikirlerimi arkadaşlarımla paylaşmak ve kimi zaman sıkıntımı unutmak için çok yerinde bir ortamdi Face.

Ama nedense son aylarda içimde bazı şeyler değişime uğramaya başladı. Bazı şeyler beni yormaya başladı nedense.

Kimi fikirlerden , kimi paylaşımlardan, kimi haddini bilmez sözlerden yorulduğunu hisseder olur  bir an insan . Hele sınırları aşmak söz konusu olunca birden ara veresi gelir..  Sanal zannettiğiniz ortam sizin o çok özel alanınızı zorlayınca bir anda duruveriyorsunuz.  Bir an durup kendinizi sessiz bir koya çekmek ihtiyacı duyabiliyorsunuz.

Bir daha ki sefere kadar.. Yeniden özleyip te geri dönmek ihtiyacınız herşeyin ötesine geçtiği günler gelene dek..




Batya R. Galanti

                                            PSİKİATRİK İLAÇLAR ÇÖZÜM MÜ?




Bundan yaklaşık bir ya da bir buçuk yıl evvel bir sabah oğlumla okul servisini beklemek için aşağıya inmiştik . Oğlum bunu çoktan  yanlız yapması gereken bir yaşa gelmesine rağmen kimi korkuları buna hala daha izin vermiyordu o zamana kadar . Aşağı indiğimizde yan blokumuzda oturan bir komşumuza rastladık. O da küçük kızıyla yine servis bekliyordu.
Kırk yaşlarında olan bu bayanla zaman zaman sohbet etmek imkanım olmuştur. Karşısındaki ile çabuk samimiyet kuran, gelişigüzel, ama bir o kadar hayat yorgunu bir ifadesi olan bu bayan açık sözlü, dediğim dedik tiplerden birine benzer. Bir gün bana ; " Senin oğlun da otist değil mi diye?" direk bir şekilde soruvermişti. Zaten aramızdaki iletişim bu soruyla başlamıştı. Bu bayanın iki çocuğu da otistti. Biri on beş diğeri iki yaşında iki çocuğu vardı.  Büyük olan oğlandı . Otizm erkek çocuklarında kız çocuklarına oranla beş kat fazla görülüyor. İkincisinin kız olduğunu duyunca çok sevinmiş. Bu ona ikinci çocuğunun otizmden muaf olduğuna dair bir işaret gibi gelmiş o zaman. Birinci çocuğunuz otist ise ikinci bir çocuk dünyaya getirmek alınacak büyük bir risktir her zaman.  Ama her şey insanın kendi kişisel özgür kararıdır bu hayatta.
İşte o sabah yine aşağı indiğimizde  bana şöyle bir selam verirken çok heyecanlı bir şekilde telefonda konuşmaya devam etmişti Orit .   Bir arkadaşıyla büyük oğlunun ilaçlar yüzünden girdiği zor durumunu tartışıyordu.
Otist çocukların yarısından  fazlası ne yazık ki psikiatrik ilaçlar altında bir yaşam sürüyorlar.
Neden mi? Bedenleri kocaman antenlerle donanmış bir makine gibi olan bu insanların alıcılarının son derece güçlü olması onların günlük hayatı devamlı bir duyu savaşı içinde geçirmelerine neden oluyor.
Normal insanların farkına bile varmadıkları sesler, dokunuşlar ve bilimum şeyler bu insanların hayatını çekilmez bir hale getirebiliyor.   Hele çok küçük yaştaki otist çocukların daha konuşamadıkları, kendilerini, duygularını hiç bir şekilde dile getiremedikleri çağlarda yaşanılan güçlük hem onlar hem yakınları için kimi zaman bir imkansızı becermek gibidir. Her an yaşanan zorluklar öfke nöbetleriyle biterken yaşam bir cehenneme dönebilir bu insanlar için .
İşte o sabah bu zorlukları birebir yaşayan Orit'in telefonda konuştuğu şeyler korkutucuydu.
Otist çocuklarıyla yaşadıkları çıkmaz yüzünden psikiatrik ilaçlara başvurmak zorunda kalan bir çok anne babanın düştüğü zor durumu anlatıyordu. " Çocuk deli gibi, ilaçlar artık fayda vermiyor..
Ya bırkması lazım  ya da başka bir ilaçla değiştirilmeleri şart." Arkadaşı ona, bir süre hastaneye yatırılmadan bu imkansız diyordu...  Aklıma Gal dört yaşlarında iken başlayan zor dönemimiz  geldi. Altı yaşına geldiğinde öfke nöbetleriyle daha fazla mücadele edemeyeceğimi hissederek çocuğumu bir psikiatriste götürmüştüm ben de. Gal altı yaşında iken ne yazık ki ona hala daha otizm teşhisi konulmamıştı. Fakat yaşadıklarımız sonuçta bizi son derece etkiliyordu. O gün elimizde otistik bir çocuk olduğunu  bilmeyen ve anlamayan bir doktor on beş dakika içinde psikiatrik ilaçlar içinden uygun gördüğü bir tanesini reçeteye yazarak elimize kağıdı tutuşturmayı becermişti. Bu ilaçlar göreceksiniz ki çocuğun nöbetlerini hemen kesecek, ayrıca tikleri için de bire bir bir çözüm olacak.Gerçekten de ilaca başlar başlamaz Gal bir anda bambaşka bir çocuk oluvermişti. Sadece stereotip hareketleri durmamıştı. Bir anda hayatım kolaylaşmış , Gal çok daha sakin bir çocuğa dönüşüvermişti. Sanki sihirli bir değnek değmiş gibiydi. Ne mutlu bize idi kısaca. Fakat aradan geçen aylar boyunca bir yandan kendi kendime peki bu ilaçları ne kadar süre daha vermemiz lazım soruları kafamda dönmeye başlarken diğer taraftan altıncı ayı yakaladığımız gibi öfke nöbetleri yavaş yavaş tekrarlamaya başlamıştı.

İlaç Sanayinin dünyanın en büyük sanayileri içinde olduğunu biliyoruz. Turizm, Bankacılık, Enformasyon, Seks ve İlaç en büyük getirilerin altında imzaları olan endüstri alanları..
Aslında tedavi etmeyip semtomları denetlemeye yarayan bir çok ilacı İlaç firmaları tüm dünyada pazarlamaya devam ediyor.  Placebo etkisi denen şeyi de bugün bir çoğumuz biliyoruz. Bizi iyileştireceğinden emin olduğumuz bir hapı yuttuğumuzda aslında içinde gerçek anlamda tedavi edici hiç bir madde olmayan sözde ilacın bizi iyi etmesidir. Bu bir deneydir.  İlacı alan kişinin kendini iyi olacağı yönde telkin etmesiyle ilişkili olan bir durum ıspatlıyor. Dünyada en çok tüketilen ilaçlar, kalp ve damar hastalıkları için verilen ilaçların yanında ağrı kesiciler, diabet ve ardından gelen Psikiatrik ilaçlar..  Örneğin Psikiatrik ilaçlar mental hastalıkları gerçekten tedavi eden ilaçlar değildirler.  Aslında sadece semtomları belli bir oranda ve yine belli bir zaman için ( kişiye göre değişen bir şey bu )  azaltarak kişinin normal bir hayat yaşayabilmesine yardımcı olan maddelerdir. Ve bu maddelerin doktorlar tarafından verilmesine rağmen çok tehlikeli olabileceklerini genelde insanların bir çoğu ya bilmez ya da kısmen bilir. Bu ilaçlara bir kez başlayan bir kişinin bir daha bunlardan kurtulma şansı neredeyse  yoktur.

Oğlum Risperidone'la yaklaşık altı ay rahat bir soluk almış gibiydi. Bu ilacı kendi elimle oğluma verdiğim günlerde ne tesadüftür ki bedenimde bir çok tuhaf semtomlar yaşamaya başlamıştım.
Yıllar evvel kuzinimin bana geçirdiğim zor zamanları görerek iyi niyetle önerdiği SSRİ sınıfından aldığım antidepresan'ın yan etkileri başlamıştı ve  bense ilk zamanlar bana neler olduğunu anlamıyordum bile. Hafızamda başlayan tuhaflıklar, bir saniyeden diğerine yaşadığım korkutucu unutkanlıklar ve ardından gelen kimi nörolojik başka semtomlar. Kendimi attığım ilk Nörolog bana ilaçları bırakmamın zamanının geldiğini söylediğinde jetonum düşmüştü. Halbuki o güne kadar SSRİ denilen ilaçların, alışkanlık yapmadıklarını ve tamamen zararsız oldukları anlatılıyordu . Yeni dönem ilaçlar olarak duyduğumu anmsiyorum SSRI sınıfına giren ilaçları. Ben bir gün kendimi bu ilaçlar yüzünden bu kadar kötü hissedeceğimi bilseydim hiç kullanırmıydım acaba????
Bıraktığım zamansa kısa süre içinde herşeyin normale döneceğinden çok emindim. Bu pek öyle olmadı.  Oğlumu altı ay sonra doktora tekrar götürdüğümde ise bana dozajı"  biraz arttırmak " lazım demişti .  İşte o gün doktorun dediğinin tam tersini yapmaya karar verdim.
Eğer daha altı yaşında bir çocuk bir kaç ayda bir dozajı yükesiltilmesi gereken bir ilacı kullanmaya devam ederse bu çocuğu nasıl bir gelecek bekliyor olabilirdi?
Aynı zamanlarda oğlumun sınıfından bir çocuğun annesi beni ;  " Onlara yardımcı olmamız şart, bu şekilde bir stresle yaşayamazlar  ilaç en iyi çözüm!!! "  diyerek beni ikna etmeye çalışıyordu.
Bense verdiğim kesin kararın ardından oğlumun ilacını son derece yavaş bir şekilde kestim. İlginç olan nedenini pek bilmediğim bir şekilde öfke nöbetleri o dönem azalmıştı tekrar. Bu benim haklılığımın ıspatı gibi geldiyse de zamanla yeniden yaşadığımız asabiyet hallerini çözmenin farklı yollarını aramaya başladık. Onu ata binmeye götürdüm, jimnastik yaptırdım, yüzdürdüm ve herşeyden önemlisi oğlumun davravislarina, takıntılarına ve kızgınlık anlarında yaşadığı kontrol kaybına karşın ona nasıl davranmamız gerektiğini bize öğretecek bir danışman psikologla görüşmeye başladık. Kendi kendimize de zamanla deneyerek, yanılarak, tecrübeyle onunla en doğru yolun ne olduğunu çözdük. Dönem dönem zorlandığımız hep oluyor. Fakat ilacın en doğru çözüm olmadığını kendi bedenimde de bizzat yaşadığım için Tanrı'dan her zaman bize oğluma yardımcı olabilmemiz için ilaçtan başka yollar bulmamız için yardım etmesini diliyorum.
Komşumun çocuğu olsun, oğlumun sıfında bu tip ilaçlarla yaşamak zorunda bırakılan diğer otist çocuklar olsun yaşadıkları cehennem bence her zamankinden daha büyük çünkü kendi beyinlerinden kaynaklanan karmaşık sorun yetmezmiş gibi vücutlarına sokulan yabancı maddelerin yarattığı yan etkiler çocukları ve anne babaları tam bir çıkmaza sürükleyebiliyor. (Buna bire bir sürekli şahit olduğum için söylüyorum . )  Bu ilaçların yarattığı yan etkileri yok etmek ya da  azaltmak için doktorların onlara yazdığı ikinci ya da üçüncü bir ilacı daha kullanmak zorunda kalan çocukların körpe bedenlerinde oluşabilecek zararların ileride çözümü olmayan kimi nörolojik sorunları da getirebileceğini insanların çoğu bilmiyor bile.

İlaç Endüstrisi kazandığı milyarlarla insanları bir çok kez zehirliyor. Evet doğru bu ilaçları kullanıp hayatları olumlu yönde değişmiş insanlar olduğunu da biliyorum. Psikiatrik ilaçlar kullanan bir insanı bir anda ilaçları bırakmaya ikna etmeğe çalışmak ise  kimsenin görevi kesinlikle değil çünkü öncelikle  bunun tehlikesi çok büyük . Fakat girdiğiniz Psikiatristin kapısından çıkarken elinizdeki prospektüste yazılı olan ilacı alıp başlamak için ikinci kez düşünmenizde fayda var diyorum . Kendi yaşadığım tecrübeler ve şahit olduğum durumlara bakarsam. Lütfen çocuğunuz ya da kendiniz için yapabilecek başka bir şey varsa onu deneyin önce. Gelecekte sürmek zorunda kalacağınız bağımlı bir hayat ya da olası daha fazla  sağlık sorunları yerine belki kendi bedeninizin sizden neler beklediğine kulak verin. Sorununuzu bedeninize sokacağınız suni maddeler yerine, bilinçli bir şekilde kendi kontrolünüzle çözmek çok daha etkili ve sağlıklı olacaktır inanın,


Batya R. Galanti.