EVİMİZİN KARŞISINDAKİ IŞIKLAR

Geçtigimiz günlerde bir  akşam üzeri odamdaki masamda okurken birden saatin geç olduğunu farkettim. Saat sekizdi ve oğlumdan ses çıkmıyordu. Gal neredesin? diye seslendim. Cevap gelmedi. Akşam saatleri Gal genelde odasına girer, kapısını kapatır kendince sevdiği dizileri , video kliplerini izler ve yine kendiyle günlük hesaplaşmasını yapar . Kalan vaktinde ertesi gün için gerekli hazırlıklarının ve onunla olan her günkü bire bir mücadelemin ardından  girdiği banyodan sonra yaşına göre erken denebilecek bir saatte yatağına girer. Günün yorgunluğu onu her zaman çok erken yatağına çekmiştir. Gerçi artık yaşı biraz büyüdükçe geçmişe göre kısmen daha geç yatabiliyor.
Onu aradım odasında değildi. Ekim ayının ortasında olmamıza rağmen akşam hala çok sıcaktı . Klima yandığı zaman camlar tabii kapalı oluyor.  Salonda  onu ararken balkon tarafına doğru baktım  tülün arkasından onu gördüm. Kapıyı açtım, Gal şehrin ışıklarına doğru dönük duruyordu . Bana anne şu an yanlız olmaktan memnunum dedi . A tabii dedim ben sadece sana bir şey soracaktım.
 Ona;  "Acaba ne yemek istersin ?" diye sormak istemiştim!   dedim. Aslında ona genelde ters tepki vermesin diye direk ne yemek istersin diye sormam çünkü Gal'in en büyük sorunlarından biri de yemek yemeye karşı gösterdiği dirençtir. Bu tip çocukları olan ebeveynler zamanla onlara uygun davraniş ve taktikler geliştirmeyi öğrenirler. Bu yüzden genelde ona , ' Gal acaba bir şeyler atıştırmak istermisin diye düşündüm! ' şeklinde söylemeyi tercih ederim. Yemek yemekle atıştırmak kelimeleri arasında olan basit nüans farkı çocuğun direncinde başkalarının belki de nedenini hiç anlayamayacağı bir fark yaratabiliyor.
Gal birden durdu ve bana , Anne bak manzara ne güzel dedi. Kendini, duygularını genelde ifade ederken uygun kelimeleri bulmakta çok zorlanan Gal; ' Biliyormusun böyle bir evde oturduğumuz için ne kadar şanslı olduğumuzu düşünüyorum ' diye devam ederken, ben "  Nasıl yani? "  diye sordum. Bak evimiz şehri tamamen karşısına almış ve gece ne kadar güzel bir manzaramız var . Şu an balkonda durupta karşıda yanan pırıl pırıl ışıkları seyretmek ne kadar güzel!"
 Bana  aynen bu kelimelerle konuşurken ben bir an şaskınlığımdan ne  diyeceğimi bilemedim. O ise devam etti. ' İşte bu yüzden bizler ve burada yaşayan herkes çok şansli ve ben çok huzurluyum ve yanlız kalmak istiyorum ve söz ne yemek istediğime de  birazdan karar vereceğim çünkü şu anki sessizlik konsantre olmama da çok yardımcı oluyor .Ben o an Gal'in gerçekten çok özel duygular yaşadığını hissettim . Aklıma çocukken Şişli'deki evimizin salonundaki kocaman pencereden dışarıyı izlediğim zamanlar geldi. Ben karşıda bütün bir şehri değil, sadece karşımıza düşen apartmanları görürdüm. Onlara bakar her evin yanan ışığındaki sıcacık yuvaları hayal ederdim. O yuvalarda yaşayan mutlu çocukları. Yanlızlık bir anda sevginin ve sıcacık ortamların hayallerine dönüşürdü gözlerimde. O salonlardan dışarı yansıyan ışıklarla birlikte... Hemen sağ tarafta Okymeydanı istikametine doğru devam eden çevre yolunun o sonu nereye vardığı bellı olmayan kıvrımında ise  hiç bilinmedik başka bir dünyaya doğru bir çıkış düşünürdüm.
Hayallerim ne kadar da genişti o zaman . Tanrı bana ufacık dünyamdaki kocaman  hayallerin içinden bazılarını seçti. Kimilerini ise hep beynimin bir köşesinde sakladım . Kimilerini yüreğimin içine gömdüm, kimi yenilerle yaşamayı öğrendim kimilerinin avuntusu belki  hala yaşama sebebim ve tüm bunlarla birlikte hayat devam ederken bugün evimizin karşısındaki ışıkları seyreden oğluma baktığımda otizminin gölgesindeki " Beni "  net olarak görebiliyorum..



Batya R. Galanti