Bağımlılık yapan ilaçlar 

Gal'le yeni bir eğitim dönemi daha. Bir yeni başlangıç daha. Ve her sene bize verilen yeni, yepyeni terapilerle çıktığımız yeni bir sene daha.  Ve tekrarlayan ilk görüşmeler. Yeniden ve bir defa daha, "Çocuğunuzu bana anlatın..benden beklentileriniz nelerdir? sorularıyla başlayan görüşmeler!

Onlardan beklediklerimiz neler mi????

Esas beklentilerim belliydi. Bazı şeylerin sürekli değişmemesiydi. Ve işinin ehli terapistlerle, çocuğuma gerçekten bir şeyler verildiği hissini yaşamaktı mesela!!  Lafta kalmayan terapiler!! Ve zamanla biraz olsun bazı şeylerde ilerleme kaydettiğimizi hissetmek gibi.  Çocuğu gerçekten tanıyan ve anlayan işinin ehli bir terapist bekledim hep.   Şimdiye dek bazı şeyler sadece "var" ama yeterlilik açısından hiç bir zaman hiç bir şeyden emin olamadım bugüne dek..

Gal'le çoğu kez yaşadığım, zamanın ona yardımcı olmasıdır belki. Ancak korkularımız ve endişelerimiz bir seneden diğerine arttı, Geçen okul dönemi, bir anda başlayan savaştaysa okulun desteğini çok geç hissettik.  Sanki hiç bir şeye hazır değillerdi. Aynı günlerde, online  terapilerin daha hız kazanması gerekirken biz terapilere ara vermek durumunda kaldık. Birileri yanımızda olacaklarına, kimseler yoktu! Konuşacak insanlar etrafta değillerdi!  Bir yerde "zoom"da yapılabilecek görüşmeler olmadı!!  Sadece herşey bittikten sonra yardım önerileri sunuldu. Arada Gal gerçek bir travmanın içindeydi. Ve ben bununla tek başıma kalmıştım.

Dün görüştüğüm yeni terapist'in işinde ne kadar usta, ne kadar tecrübeli olduğunu bilmiyorum. Gal'in korkularından bahsettiğimde ilk sorduğu soru hemen onun ilaç kullanıp kullanmadığıydı.

İlaçlarla pek olumlu olmayan tecrübeler yaşadığımız için bunu şimdilik kendimize bir çözüm olarak görmediğimi söylediğimde, ne gibi olumsuz etkiler yaşamış olup olmadığımızı bilmek istedi "terapist".

Sonuçta kendisi doktor olmayan bu insanın ilaçların yan etkilerinden ne kadar anladığını bilmiyorum. Fakat çoğu kez insanların ilaçları gerçekten bir çözüm olarak sunduklarını görüyorum. Bu da modern toplumun bugünkü içler acısı durumlarından bir tanesimidir acaba?

Oysa, geçtiğimiz senelerde, oğlumun sınıfında okuyan en az iki talebenin anne babalarıyla bu konu  açıldığında, ilaçları çocuklarına bıraktırmak aşamasına geldiklerini ve bunun ne kadar zor bir süreç olduğunu anlattıklarında, sizin oğlunuza ilaç vermemek için neden direndiğinizi bugün çok daha iyi anlıyoruz dediklerini unutmuyorum.

İlaçların tedavi etmediklerini bilmeyen insanlar çok.  İlaçlara başladığınızda size zamanla önerilecek şey verilen mg'larda bir kaç ayda en fazla senede bir yapılacak artıştır. Ve birinden diğerine yapılan geçişler ve bir süre sonra bir yerine iki ilaç kullanmak zorunda kalmaktır. Ve yan etkilerdir, ve sonunda, otizm problemini çözemeden bir de madde bağımlılığı sorunuyla uğraşmaktır.

Bunca problem yetmemiş gibi bir de yasal yollardan çocuğunuzu uyuşturucu bağımlısı yapmalarına izin vermektir!

Kadın ilaçlara karşı olduğumu duyduğunda bir an şaşırdı diyebilirim.

Ve ben bunu sık yaşıyorum. Çünkü, normal toplumun yüzde yirmi (?) kadarı psikiatrik ilaç kullanıyorsa, otizm spektrumu içinde olan insanların sanırım en az yarısı bu tip ilaçlarla uyuşturulmak üzere, daha da sersemleştiriliyorlar. Zaten toplumsal becerileri yüksek olmayan bir insanı ilaçlarla uyuşturduğunuzda onlardan nasıl bir sosyal performans beklemeniz mümkün acaba?

Evet, bu insanlar çoğu zaman büyük bir sinir harbi içinde yaşamak durumundalar. Ve günün her saati kendileriyle ve içlerinde sürdürdükleri büyük streslerle mücadele etmek zorundalar.  Onlar ve çevrelerindeki insanlar için hayat gerçek anlamda zor. Bunu reddetmiyorum. Ancak zaten ilaçlar çözüm sunmuyorlar ki. Belki çok kısa bir dönem insan bu ilaçların yardımcı olduğunu hissedebilir. Gerçekten kısa bir dönemlik bir rahatlamadır bu. Arkasından gelecek çok daha büyük zorluklara değer mi acaba?

Kimi stres, kaygu hatta kimi panik ataklarla mücadele etmeyi öğrenmemiz galiba daha önemli. Kendi beynimizin, kendi düşüncelerimizin kendi korkularımızla baş etme becerisini kazanmalarını sağlamak.

Geçtiğiiz günlerde kızımın bir arkadaşının başladığı ilaç terapilerinin nasıl gittiğini sorduğumda, ona ek olarak bir uyku ılacı verdiklerini söyleyince şok oldum. Daha 23 yaşında bir genç kızın uyku hapları kullanmasının yolunu açan doktorlara lanet ediyorum.

Bir bardak su ve küçücük bir hap. Yutulması en fazla saniyeleri alan bir zehir bu. Ve sadece günler içinde alışkanlık yapması mümkün olan böyle bir ilacı kullanmaya başlamak çok kolay. Daha sonra aynı insanı bekleyecek tek şeyse bağımlı geceler. İlaçsız uykusunu alamayan bir insan. Ve daha hayatın başından bir şeyleri tamamen bozmak. Karar belki de zor!!!

Bana ise sadece ufaktan bir uyarı yapmanın ötesi söyleyecek bir şey düşmez. "Dikkat et, bir defa başladın mı sonu gelmeyebilir!"Ama sen bilirsin mutlaka!!!

Her gün ettiğim dualarım, çocuğumun, onu bağımlı yapacak ilaçlar  kullanmak zoruda kalmamasıdır.

Batya R. Galanti