Altı ayda bir aşı olmak!!

Pfızer Firması üçüncü aşı için acilen onay vermiş..

Bir taraftan hayat koşa koşa ilerlerken, bir buçuk senedir tüm dünyayı etkisi altına alan virüsü yavaş yavaş altetmeye doğru gittiğimize inandığımız günlerden çok fazla geçmeden dördüncü bir dalgayla karşı karşıya olduğumuz konuşulmaya başlandı.

Artık neredeyse kimsenin takmak bile istemediği bu durum adeta olağan bir şeye dönüşür gibi. Aklına esen maske takıyor aklına esen alcogel kullanirken artık büyük bir çoğunluk hayatlarına kaldıkları yerden devam ediyor.

Doğamız gereği yaşam ölümden daha cezbedici. Teslimiyet insanın doğasında pek yok.

Hele gençseniz, yapacak işleriniz sizi bekliyorsa.. çocuklarınız ve bakacak bir eviniz varsa hayata devam etmekten başka çare yok. Virüslü virüssüz..ne olursa olur deniyor. Aklıma bizim Ladino'dan bir deyim geliyor.." Muerre Shimshon con cuantos son!" Shimshon'la birlikte öleceksek, hep birlikte ölürüz gibi bir anlamda söylenen bu deyim,; " Hepimizin aynı tehlikeyi yaşadığımız bir anda, ne olacaksa olur!" anlamında kullanılır. Bir kez ölünecek bu yaşam devam ettiği sürece mücadele etmekten başka çare yoktur.

Sorun mücadele edilen bu durumun kolay kolay bizleri rahat bırakmayacağını anlamak.

Bilim adamları hala virüsü öğrenmeğe çalışmakla meşguller. Virüsün ilk halini anlamaya yetişemeden sürekli evrim geçiren bu durumla nasıl başedeceklerini pekte bilmeyen profesörlerin her gün değişen açıklamalarından bir fıkra kitabı bile çıkarılabilir artık.

Halimiz duman..

Şimdilik istatistiklere göre, son haliyle adı Delta olan Corona'nın iki gün önceki yeni yepyeni variant'ının ismiyse Delta Plus! Haftaya kadar Delta +2 çıkar mutlaka..Sonra Gamma ve theta ve meta 😜 ve......

Biz burada kisa bir zaman evvel gerizekalılar gibi sevindik..hasta sayısı 0'a indi diye. Sanki uzayda izole yaşıyoruz. Hindistanda milyonlar hastayken, Brezilya yeni yeni rekorlar kırarken bu virüs daha çok evrim geçirir!!

Ben kapalı yerlerde maske takmaya çalışsam ne farkeder, eşimi uyarmaktan yorulurken. "  Taksana oğlum maskeni" diyorum . Dinleyen var sanki!  

Ancak şimdilik ağır hasta sayısında çok büyük bir artış yok. Aşıların etkisindeyse büyük bir düşüş gözlemlenirken, sonuçta yeniden hastalananların çoğu hafif semtomlarla geçiriyorlar deniyor..

Bir taraftan Boris Johnson İngiltere'de hastalardaki artışa rağmen kısıtlamaları kaldırdı.

Diğer taraftan dördüncü dalganın yaratacağı etkilere göre nasıl tedbirler gerekeceği belli değilken, insanlar yeniden seyahatteler.. Oturmak bugünün insanı için günah gibi!! Öyle alıştılar, ne yapalım!

Altı ayda bir aşılanmanın bizlere getirebileceği başka türlü yan etkileri kimin ne kadar araştırmaya vakti oldu peki...o da belli değil.

Dünya bu virüsün getirdiği yepyeni bir evrim yaşıyor.

Bakalım antenlerimiz ne zaman\çıkacak?  😂

Batya R. GALANTI

Sevgili Tuna'nın anısına!

Geçen akşam bir iki arkadaşımla birlikte bir kafe'de buluştuk.  Bir şeyler ısmarlayıp oturduğumuz ilk anlardan itibaren ikisi derin bir sohbete dalmışken ben biraz dalgın gibiydim. Gözlerim etrafa takılıyordu sürekli. Kimi iş meseleleri, tanımadığım bazı insanlar hakkında dönen sohbetten yavaş yavaş koptuğumu hissederken, çok kez başıma geldiği gibi farkında olmadan  yanı başımdakilerle ilgileneceğime  etrafta oturan insanları incelemeye başladım.. Çevreden geçenlere, çalışanlara, yemek yiyenlere gözlerim takılırken ben tamamen kendi dünyama daldım birden.

Bana çocukluğumdan beri sık sık olan bir şeydir bu. Bulunduğum ortamdaki insanların zaman zaman daha az baki olduğum bir konuda, ya da tanımadığım şeylerden bahsetmeye başladıklarında istemeden konudan kopmaya başlarım. Kendimi birden bambaşka bir dünyada bulabilirim. Eğer o insanlar kendi aralarında konuşmaya başlarlarsa..

Böylece atıştırdığım şeyi bitirmişken çantamda duran telefonuma bir mesaj geldiğini duydum. Nasıl olsa arkadaşlarım kendi aralarındaki konuşmaya fazlasıyla dalmışlarken çantamdan telefonumu çıkararak mesajın kimden geldiğine bakmak istedim. Bir de ne yaparsam yapayım elimi çantama koyduğumda  istediğim şeyi bulmak hiç bir zaman kolay olmaz. Bir cepten diğerine ellerim telefonu arıyor yine. Kocaman çantalardan küçücük pouch'lara kadar her defasında problemim aynı... ben yine arıyorum.. Neyse sonunda buldum. Yandaki düğmeye bastığımda ekranda mesajın bir kısmı görünür gibi oldu. Whatsapp'tan gelen mesaj türkçeydi.. " Başımız sağolsun kızlar..." diye bir yazıydi bu.. Ne oldu ki dedim.. Bir an sıkıldım, heyecanlandım ...

Bu son aylarda o kadar çok insan hakkında üzücü haberler aldım ki artık gerçekten yüreğim acıyor!

Sadece, " Başımız Sağolsun!" cümlesini okuduğumda kalbim yerinden çıkacak gibi oldu sanki.. Üniversitede birlikte olduğumuz altı arkadaşımızla yazıştığımız grupta okuduğum bu cümlenin neyin nesi olduğunu anlamak için  gruba girdim...

Üniversite yıllarında en yakın olduğum, çok çok sevdiğim iki samimi dostum dışında yine arkadaşlarımın bir diğerleri içinden, çıtı pıtı, güzel mi güzel biri vardı.  Bir gece önce lösemi'ye karşı verdiği mücadelesini yirmi senenin sonunda kaybetmiş.. Son senelerde çok fazla iletişimde olmadığım bu cici insanın öldüğünü okuduğumda, birden öyle bir tepki verdim ki, o ana kadar aralarında konuşmalarına devam eden arkadaşlarım; " Ne oldu Batya?" diye bana endişeyle dönüverdiler birden.. Yeniden " Ne oldu ?" diyordu bir tanesi.. Ben şoktaydım. Gerçekten kalbime sanki bir bıçak saplanmış gibi olmuştum o an. Üniversite'den bir arkadaşım vefaat etti derken ağzımdan çıkan cümleye inanamadım o an.

Üniversitenin ilk günleri aklıma geldi. Herşeyin gözlerime yeterince farklı göründüğü o ilk günler.. Moralimin bozulduğu zamanlar. Üniversite olarak karşıma bu kadar kötü bir yerin çıkması bana haksızlık gibi gelmişti.

Lise'deki ortamdan sonra sanki ilkokuldaki günlere yeniden geri dönmüştüm. Bir adım ilerleyeceğime beş adım geri gittiğimi hisseder gibiydim. Halbuki Gazeteciliği kazandığım için gayet memnun olmuştum .

İnsanlar da farklıydı. Sanki farklı bir ülkeden gelmişlerdi bir çoğu. Kültür şoku gibi bir şeydi bu da adeta. Farklı şehirlerden, farklı görüşlerden, farklı tip bir yığın insan arasından anlaşabileceğim birilerini bulabilecekmiydim?

İlk günler gayet isteksiz gidip gelirken o kalabalık ortamda konuşabileceğim birilerini aramaya başlamıştım. Bu ortamı biraz olsun sevebilmemin tek yolu okulda kendime yakın olabilecek bir kaç arkadaş bulmaktı. Günlerden bir gün, bir ders sonu defterleri ve kitapları o pis sınıflardan birinde bırakarak, çıktığım ders arasında, yine okulun tozlu koridorlarının daracık sokağa bakan kocaman camlarının birinin yanında duran iki kız gördüm. Senelerdir hiç temizlenmemiş gibi duran camlardan neredeyse hiç bir şey görülemezse de yine de çaresiz dışarıdan yansıyan ışığa doğru durdukları noktada gülüşerek sohbet eden bu iki genç bayana yaklaşarak bir şeyler sordum. Adları, Aynil ve Tuna'ydı. İkisi de açık tenli, renkli gözlü bu genç bayanlar bana çok içten konuşunca onlara adlarını sormuş ve tanıştığımıza memnun olduğumu söylemeyi de unutmamıştım. Ertesi gün okula geldiğimde kendimi bir nebze daha az yabancı hissediyordum artık. O güleryüzlü, sempatik iki genç kızı arayarak yanlarına yaklaşmıştım yeniden. Ve o gün ve ondan sonraki günler hep birbirimizin yanında bulmuştuk kendimizi. Benim gibi İstanbullu olan bu bayanlarla ortak yanlarımız hiç te az değildi.  Hatta Aynil'in kız kardeşi St-Benoit Lisesinde okuyordu. Ve daha sonra aramıza katılan üç arkadaşımızla birlikte o ilk günlerde başlayan yakın dostluğumuz, üniversitenin en son gününe dek keyifle devam etmişti.

Israel'e gelmeden bir gün önce buluştuğum Aynil'le geçmişte yaşadığımız günleri bol bol konuşmuştuk. Daha sonraki gelişlerimde elimizden geldiğince biraraya geldiğimizde hep beni gerilere götüren bir içtenlik bulmuştum her birinde..

Üniversite'de bulduğum bu içten dostluklar bugün o zamanlardan kalan ve artık beni İstanbul'a bağlayan tek bağdır.

Geçen gün hiç beklemediğim bir şekilde bu dünyadan göçüp giden arkadaşım Tuna'yı yemyeşil gözlerindeki çocuksu pırıltıları ve her gün bambaşka bir heyecan ve enerjiyle anlattığı kimi vapur ve Bağdat Caddesi maceralarıyla hatırlayacağım.

Kendisiyle son yazışmalarımızdan her ne kadar uzun seneler geşmişse de vefaatini öğrendiğim an içimde gerçekten derin bir acı hissettim.

Zamansız gelen her ölüm gibi geride kalan tüm dostlarını derinden üzen bu vefaatin arkasından elimden gelen tek şey  sevgili Tuna için yakabileceğim bir mum oldu. Yahudilikteki bu geleneği Müslüman bir arkadaşımın ruhu için yerine getirirken ben hem ibranice hem türkçe dua ettim. Dilerim ışıklarla olsun ve gittiği yerde huzurla uyusun.  AMEN!

Kadınlar Venus'ten erkekler Mars'tan.

 

Bir tarafta sizden çok konuşan bu insan diğer taraftan onu yeterince dinlemediğiniz için şikayet edebilir.

Kadın olmanın dayanılmaz hafifliği... Böyle bir kitap kapağı nasil olurdu acaba?? . 

Ama kadın olmak nerede hafiflik nerede ?  Tersine, " Kadın olmanın dayanılmaz ağırlığı !" çok daha uygun  olur bizi anlatacak bir kitabın başlığına... Biz kadınlar ağırızdır ağır!!! Kadın olmak zor iştir!! Bunu bilmeyen mi var!! Biyolojimiz, kimyamız, matematik ve fiziğimizle erkeklerden farklıyızdır çok. 

Özellikle hormonal dengelerimizin esiriyizdir biz kadınlar. Bazen bu denge bir taraftan diğerine değişir. Bazen dengeyi tamamen kaybederiz. Herşey bedenimizde meydana gelen hormonal değişikiliklerle ilgilidir. O yüzden, bu kadının nesi var bugün diye üzerimizde çok kafa yormaya gerek bile yoktur

Hani bir aralar tüm dünyada satış rekorları kırmış olan bir kitap vardı!; " Men are from Mars,  Women are from  Venus " diye... Kadınlar Venus'ten erkekler Marstan...

Bu kitap neden bu kadar satış yapmıştı zamanında?  Erkeklerle kadınların aralarında yaşadıkları doğal anlaşmazlıkların sadece kendi kişisel problemleri olmadığını anlatan bir kitap olduğu içindi sanırım. Kadınların olayları algılayış ve sindiriş şekillerinin erkeklerinkinden genel olarak farklı olduğu için.  Her birimizin karşılaştığı güncel sorunların kişisel bir problemden çok genel bir sorun olduğu konusuna bir açıklık getirdiği için. Bir kadın ya da bir erkekle hayatlarını birleştirmiş çoğu çiftlerin yaşadıkları problemlerin evrenselliğiyle buluşturduğu için. Kendinizi ve yanınızdaki insanı bir yabancının kaleminden çıkmış satırlarda birebir gözlemleme şansını elde ettiğiniz için. Dört duvar arasında kaldığını zanettiğiniz çelişkileriniz, farklılıklarınız bir yabancının satırlarında açıklama bulduğu için..

Kadınların erkekleri en çok cezbeden göğüsleri ve kalçalarının dışında, beyinlerinde de kimi anatomik farklılıklara neden olan hormonların davranışlarımızda da etkilerini göstermesindendir sanırım.  Hormonal farklılıklar beynin kimi bölgelerinde de bazı farklılıklar yaratmış.

Eski Yunandan bugüne araştırılan ve konuşulan bu farklılıklar, modern zamanlara geldiğimizde çekilen MRI'larla bilim adamlarını epey oyalayan araştırmaların da önünü açmış.

Erkeklerin beyninin kadınlarınkinden kısmen daha büyük olmasıyla birlikte iki cins arasındaki kimi morfolojik değişiklikler birbirimizi bazen anlamakta zorlanmamıza neden olmuş olabilir mi?Ben ne bilim adamı ne de bilim kadınıyım ama sanırım öyle bir şeyler olmuş!!

Sonuçta Tanrı yapacağını bilmiştir diyorum. Aramızdaki kimi minimal ayrılıklar herhalde bizi daha iyi tamamalan o uyumu da getirmiş. Tüm uyumsuzlukların yanında.. Bize ters gelen tüm şeyler sonuç olarak birbirini tamamlamak ve dengelemek için vardırlar. Bu böyle olmasaydı sanırım bizi doğa bu şekilde yaratmazdı.

Estrojen, testosteron, progesteron vs... Biz kadınlar bu hormonlarla deliye dönüyoruz... İşin esası bu!!

Çocukluğumuzda kısmen kolay herşey.  Çok küçük yaştan farklılılar mevcut ancak çocukken birbirimizi anlamak için o derece uğraşmıyoruz. 

Kızlar her daim  daha narin ve ağlamış olurlar, erkeklerse coğu kez daha yaramaz ( gerçi zaman zaman erkeklerin eline su dökmeyecek kız çocukları da yok değildirler  😁) . Kızlar ve erkekler en başından kendilerine verilen bir rol üstlenirler. Bu rol gereği giyimler bile ilk günlerden belirlenir. Kız çocukları etekleriyle ve daha bir pembelerle öne çıkarlar erkekler maviş maviş gezerler. Bu şimdi kısmen değişmişse de!!  El kol kavgaları erkeklere ait bir şeydir çocukluktan beri,  her zaman. Ve onlar ağlamaz derlerdi eskiden. Şimdi bu da değişiyor, değişti ya da hala değişmekte bazı yerlerde de .  Erkeklerin de duyguları olduğunu biliyoruz artık!! 💓

İlkokulda anımsarım, masaların üzerlerinde gezerlerken bunların nesi var derdim. Normal bir kız çocuğundan her ne kadar bir iki misli daha hareketliysem de, erkeklerin  agresif taraflarını kaldırmakta hep zoranırdım. Burada da başka bir noktaya geliyorum. Şunu anlamakta zorlanırdım, suna anlam veremem derken... biz kadınların sorunlarımızından biri de  herşeye bir açıklama getirmek isteğimizdir. Niye öyle niye böyle? Erkekler bu kadar irdelemezler herşeyi. İşte biz bayanların bu çekilmez bir çekememezlikleri vardır. Biz bayanlar doğamız gereği biraz daha eleştirisel bakarız herşeye sanki. Dediğim gibi yine küçükken o kadar sorun değil de, büyüdükçe iyice bir tuhaflaşırız. Erkeklerin bizi anlama kılavuzları bir iki ciltlik bir fasikülle başlayıp zaman gittikçe çok kalın bir ansiklopediye dönüşür. Hatta her geçen sene bu ansiklopediye bir yeni cilt eklenebilir.

İlk regl gördüğümüz günlerden menopoza kadar geçen süre biz kadınların aylık tablomuzdaki çizelgede kimi aktivitelerden bizi uzak tutan günler olduğunu gözlemlemenin dışında, yine ayın hangi tarihlerinde davranışlarımızda anlam vermekte zorlanacağınız acayiplikler gözlemleyeceğinizi de anlamakta fayda vardır.  Ayın belli günlerinde başlayan  huzursuzluk birden bir patlamaya dönüşebilirken, hiç anlamadığınız bir şeyden alınan kadının gözyaşlarında çok fazla mantık aramamanızı önermekten başka bir şey yapamıyorum.

Birden bire hassaslaşan, birden bire alınan, birden bire mantıksızca tepkiler veren bu yaratığın tek sorunu vücudunun içinde kendininin de pek anlam veremediği kimi dengesizliklerdir. Hormonal , biyolojik.. Göz yaşlarına hakim olamayan bu hassas yaratık sizden anlayış bekleyecektir.

Bir tarafta sizden çok konuşan bu insan diğer taraftan onu yeterince dinlemediğinizden şikayet edebilir. Bir taraftan herşeyi bildiğini zanneden kadın diğer taraftan erkeğinden bir çok konuda yardım bekleyebilir. Bir taraftan fiziksel olarak erkeğinden zayıfta olsa, ağlasa zirlasa da manen erkeğinin en büyük tamamlayıcısı da sonuçta yine aynı kadındır.

Kanımca erkeklerle anlaşmak aslında çok daha kolaydır. Erkekler daha dengelidirler. Erkekler ılımlıdırlar ve daha az eleştirisel bakarlar. Tabi bi bu tamamen genel bir fikir. Tüm erkeklerin böyle olduğunu iddia etmiyorum. Ancak erkek doğasının kadınlardan daha uyumlu olduğuna inanıyorum.

Biz her ne kadar hassas yaratıklar  olduğumuzu iddia etsekte çoğu zaman erkeklerle sonuca varmak daha kolaydır. Onlar herşeye rağmen daha anlayışlıdırlar.

Ama yine de iyiki varız!!

 

Batya R. GALANTI

Benim yerim acaba neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

Kalbinizin diğerlerinden ayrı nefes aldığı bir planette yaşarken an gelip gökyüzünde başka bir yıldızı arayıp benim yerim  neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

 

Geçenlerde aramızdaki bir konuşma sırasında eşim birileri hakkında bana; " Hepsi seni çok severler " dedi...  Ben güldüm. 

Hayatımızda hiç bir etkileri olmayan, yüzeysel bir ilişki içinde bulunduğumuz insanların bize olan olumlu hislerini sevgi olarak ifade etmemiz doğrumudur? diye düşündüm .  Yoksa yüzeysel ilişkilerdeki hislerimizin tarifi farklı kelimelerle mi yapılmalı?

Toplumda sadece belli bir düzeyde seyreden ilişkilerde karşılıklı yaşanan hisleri sevgi sözcüyüyle tanımlamak ne kadar uygundur?  Bizi ayakta tutan sevgi, sabahleyin evden çıkarken rastladığımız komşumuzun güler yüzündeki ifadesimidir? O kişinin bize gösterdiği bir anlık yakınlığı sevgi sözcüğüne sığdırmak mümkünmüdür ?

Süpermarkette her defasında aynı saatte kasada oturan kadını gördüğünüzde, hesabınızı bitirip size en olumlu haliyle  güzel dileklerini sunduğu an içinizde bu bayana karşı hissettiğiniz olumlu hisler sevgimidir?

Doktorda sıranızı beklerken size her zamanki tatlılığıyla hatırınızı soran sekreterin  gösterdiği  ilginin sevgiyle bir alakası varmıdır?

Çoğu tanıdığımız insanlara duyduğumuz olumlu hisler galiba daha çok bu kişilerle aramızda oluşan belli bir sempatiyle ilgilidir. Bazılarının ilgileriyse tamamen işlerinin gereğidir.

Sizinle aynı frekansta olan kişiler vardır. Gün boyu karşınıza çıkan insanların bir kısmı böyledir. Ve o insanlar iyi ki varlardır. Sizde olumlu enerjilerin doğmasına neden olan, olumlu insanlar günümüzü güzelleştirmek için ihtiyacımız olan bir şarj gibidirler. Bize mutlaka bu ayrı bir güç verir.

Kısaca bu koca evrende her gözümüzü açtığımız yeni bir sabahla birlikte bize gülümseyecek insanlar aradığımız açıktır. Fakat her gün yanımızdan geçen ufacık fırsatlarda insanlarla olumlu bir iletişimi aramamızın dışında bizi gerçekten ayakta tutan başka türlü bir sevgi vardır. İşte ben o sevgiden bahsediyorum.

Eşime, aynı ailenin üyeleri olsakta, eğer senede sadece sayılı kereler biraraya geliyorsam bu insanların bana duydukları his sevgi değil belki sadece sempatidir dedim. Bu insanların her sabah karşılaştığım otobüs şoföründen pek farkları yoktur.  Her sabah karşıma çıkan otobüs şoförünün bile, yüzüme içten bir gülüş atarak; " Bu sabah nasılsın?" sorusunda yeterince olumlu şeyler vardır. Ancak bu olumluluğun yarattığı etki sadece belli bir düzeyde kalır. Bu olumluluk, bu sempati, bu duygu sevgiden çok uzaktır. Bu yaklaşımlar otobüs şoförü,  memur kadın,  ya da devlet dairesindeki sekreterle yaşadıklarımızdır.  Bizi neredeyse hiç tanımayan kimi insanların bir çok zaman formel yaklaşımlarıdır. Olumlu olmakla birlikte çok fazla bir şey ifade etmezler.  İşte işin can alıcı tarafı da buradadır. Bazen bunun çok ötesinde şeyler yaşamanız gereken yakınlarınızın  ilişkileri de bazen bu formel düzeyin ötesine geçmiyor. 

Geçen senelere rağmen sizi hala yeterince tanımayan yakınlarınızın soruları da aynı formellikte kalır bazen... " Nasılsın ?" derken  gerçekten nasıl olduğunuzu merak etmekten çok sormak olsun diye sorulan bir soru olarak kalabilir bu. Yanı başımızda böyle çok fazla insan vardır. Bize gülümserler, olumludurlar, fakat bizi pek umursamazlar. Çoğu kez anlatmak isterler..ama dinlemezler!

Ancak bugün insanları olmadıkları bir şey için zorlamak mümkün değil. Herkesin yetişeceği bir yer var. 

Arkada neleri bıraktıklarını düşünmeden..görünürde size benzeyen varlıklarla, hatta bire bir aynı genetik kodları taşıdıklarınızla,  kalbinizle beyninizin ayrı nefes aldığı bir planette yaşarken aranızdaki farkları gördüğünüzde bir an gelip gökyüzüne diktiğiniz gözleriniz başka bir yıldızı ararken, benim yerim acaba neresi diye düşünüyorsunuz ara sıra!!

Batya R. GALANTİ 

Her yaştan, her kesimden insanla bir şeyleri paylaşabilmenin zevkine varabiliyorsanız ne mutlu size!!!

Ne zaman kızımın arkadaşları gelse beni de mevzulara dahil etmeye başlarlar çok kez. Erkek arkadaşlarıyla aralarında neler geçtiğini anlatmak, ve kendilerinden büyük birinden fikir almak isterler  Onlarla bir yandan muhabbet ederken diğer taraftan zaman zaman fikirler verirken her ne kadar Danielle'ın annesi statüsünde olduğum bilinciyle olsam da bazen sanki bu kızlar beni geçmişime götürürler. Kendimi onlardan çok uzak hissetmemem normal mi bilmiyorum. Okuldan, eğitimden, erkeklerden konuşan bu gençlerin kafalarının içlerine girmekte çok zorlanmıyorum. Belki de bu yüzden mi bilmem bazen kızlar geldiğinde keyfim yoksa eğer ve odamdan çıkmazsam Danielle'e beni sorarlar. Annen nerede?  Sadece, zaman zaman hiç olmayacak şeylerden başlayan gülüşmelerin sonu gelmediği anlarda aramızdaki yaş farkını hissediyorum.

Bir gencin yeterince olgunluğu, olgun yaşa gelmiş bir insanınsa yeterince gençliği varsa (özellikle de ruhsal ve mental!) , ayrı yaş  grupları da belli bir iletişimin keyfine varabilirler diye düşünüyorum. Hatta hep derim, benim için çocukla çocuk olmak bile çok zor değil. Galiba her yaştan geriye kalan bir tarafım var. Her yaş beynimde doldurulmayı bekleyen bir boşluk bırakmış bende!!

Geçen gün dört arkadaş buluştuk yine. Onlarla durum bambaşka.. Üçümüz evli birimiz bekar..kocalarımızdan ya da erkeklerden çok artık mevzularımız bambaşka bizim.. Günlük yaşantımız, seyahatler ve gelecek ve çocuklar derken  artık menopoz mevzuları ağırlıklı oldu bizde. Son hangi tarihte geldi? Gelmedi! Ateş basmaları..Soğuk basmaları..uykusuzluk ve bin bir başka şey..

İşte o zaman aradaki farklılıklar kendilerini gösteriyor. Hayatınızın her döneminde sizi en çok ilgilendiren , en baskın mevzu ne ise arkadaşlarınızla en çok o konuları konuşur oluyorsunuz. Böyle bir anda sizin yanınızda olacak yirmi yaş grubu bir genç sıcak basmalarına ne iyi gelir sorusunun cevabını merak etmeyecektir mutlaka!

Böylece hayat boyu  bizi en çok meşgul eden mevzuların aynı dönemlerde günlük hayatımızda en çok yer tutan şeylerle ilgili olduğundan kaçınmamız mümkün değil...

Yuvaya giden bir bebek yuva arkadaşlarıyla boyama kitapçığında boyadığı kelebek resmini göstermekle meşguldür.. Onlardan iki yaş büyük arkadaşları  a, b, c yi ne kadar güzel yazabildiklerini  kanıtlarlar. Bir kaç yıl sonra matematikte kesir problemlerini çözen çocuklar, tenefüste seksek oynamak için arkadaş ararlar.. Ortaokulda ilk kez sınıfın en güzel çocuğunun yemyeşil gözlerini ne kadar beğendiğini en samimi arkadaşına anlatan kızsa bir erkek arkadaşı olması için özlem duyduğundan bahseder artık..Daha sonra lise bitirme sınavları ve askerlik gelir.. İlk seyahatler, ve seçilecek meslek için saatlerce tartışılan akşamlarda erkek arkadaşı tarafından terk edilen dostun göz yaşlarını silmekle geçer saatler..

Ve bir dönem gelir, baş ağrıları, romatizmal şikayetler ve torunlar konuşulur.. Ve yaşam döngüsüyle farklı dönemlerde size  en çok etki eden olaylar üstünüzde ve sohbetlerinizde en fazla yer tutan şeyler olur!.

Son okuduğunuz kitap, en son izlediğiniz film, sevdiğiniz müzik bile bazen yaşa göre değişse de yine de her yaştan, her kesimden insanla bir şeyleri paylaşabilmenin zevkine varabiliyorsanız ne mutlu size!!!

 Batya R. GALANTI

  Hamas'ın yaz kampları

Yaz sezonu başladı. Okulların kapanmasıyla çocukları uzun bir tatil bekliyor. Koronaya rağmen sadece kısmen uzayan eğitim günleri son bulurken, Eylül başında takrardan başlayacak yeni Öğrenim Dönemine kadar çocuklar verimli bir yaz için devletin ya da özel sektörün kendilerine sunduğu fırsatları değerlendirecekleri yaz okullarına devam edecekler.

Israel'de keytana diye çağrılan bu "yaz kampları"  çocukların sosyalleşmesi için önemli bir yer tutarlarken, bir diğer taraftan, bir kez daha eğiten, öğreten yönleriyle de geleceği teslim edeceğimiz çocukların ve gençlerin zamanlarını en doğru şekilde doldurmalarını da sağlayan ve yaş gruplarına göre ayrılan etkinlikleri; müzik, spor, sanat ve doğayla iç içe olan değişik aktiviteleri içeriyorlar.

Bu yaz, bu kampların artık sorunsuz bir şekilde devam edeceğini düşünüyorduk. Geçen yıl tamamen altüst olmuş bir yaz döneminden sonra bu sezon koronanın arkamızda kalmasıyla daha huzurlu daha keyifli bir yaz bekleniyordu. Ancak son günlerde çocuklar arasında artan üst solunum yolları enfeksyonları ve  hızla yayılan yeni variant Delta'nın genelde aşılanmamış olan 12-16 yaş arası çocukları etkilediği için anne babalar ilk kez aceleyle çocuklarını aşılatmaya götürmeye başladılar. Bir kısım velilerse aynı yaş grubu çocuklarını yaz kamplarına göndermekten çekindiklerini söylüyorlar.Sanırım Covid-19 da bir gün diğer mevsimlik virüsler gibi, bizden biri olana dek dikkatli olmak zorundayız.  Derken şimdilik yeniden virüs'ün gölgesinde başlayan yaz okulları şimdilik devam ediyor.

Biz burada çocukların eğitimlerinden, onların geleceğinden bahsederken son Gazze çatışmasından bu yana, İslami otoritenin güdümü altındaki çocukların hayatları da ayrı bir çizgide devam ediyor.

Dün son çıkan haberlerde Gazze'de de yaz kamplarının başladığından bahsediliyordu.

Ancak bu yaz kampları normal yaz kampları değil tabi ki.  Gazze'de organize edilen kamplar, çocuklar için ideal yerler değiller.  Bu kamplarda eğitmenler, öğretmenler, psikologlar yok. Bu kamplarda, kitaplar, defterler, boyalar, oyunlar yok. Bu kamplarda şarkılar, danslar yok.. Bu kamplarda sportif faaliyetler yok. Bu kamplarda çocuklara sevmeyi, sevinmeyi öğretmiyorlar. Bu kamplarda hayata  gülen çocuklar istemiyorlar. Bu kamplarda iyimserlik aramıyorlar. Bu kamplarda, kin, nefret var. Küçücük çocukların kafalarını savaş tamtamlarıyla dolduran terör insanları var. Geleceğin teröristlerini yetiştirmek için and içmiş katiller var.

Bu yaratıkların amaçları  çocuklara daha  güzel bir gelecek için sağlıklı ortamlar yaratmak değil. Çocuklarının gülümseyecekleri bir ortam onların en son düşündükleri şey.

Gazze'deki yaz kampları  8-10 yaşlarından itibaren komando eğitimine almak için açılıyor. Hamasín terörist uzantılarının, zehirlerini küçücük çocukların beyinlerine yavaş yavaş enjekte ettikleri katı bir eğitimi içeriyor bu kamplar.

Çocuklar için belki de bir savaş oyunu gibi başlıyor bu eğitim. Aralarında kendilerini şimdiden kahraman hissedenler var. Kuran'dan okutulan ayetlerde neden savaşmaları gerektiğini anlatan sureleri de öğreniyorlar. Bu şekilde kutsal kitapta yazılanlarla desteklenen eylemleri bir gün yerine getirmekle yemin eden çocuklar beyinleri yıkandıkça her gün daha da fanatikleşirken başka bir gerçek tanımıyorlar.

Onlar denize girmek yerine yüzmeyi öğrenmek yerine..basketbol, futbol, handball oynamak yerine, resim çizmek, ağaç dikmek, sosyalleşmek yerine her gün dövüş taktikleri öğrenecekler. Komando erleri gibi, ellerindeki tüfeklerle yerlerde sürünecekler. Ve bu şekilde kendilerinin birer süperman olduklarına ikna edilecekler.

Hamas'ın çocukları şimdiden şehid olacakları gün için and içiriliyorlar. Şimdiden  bir gün birisini öldürmek için doğdukları hissiyle gurur duymayı öğreniyorlar.

Masumiyetlerini çok çabuk kaybeden bu küçük kurbanların, şeytanın ellerine teslim edilen bu çocukların bu sistem içinde,  bu şekilde hayattan koparıldıklarını anlamamak imkansız. Bu şekilde daha iyi bir yaşam yerine sonu gelmeyen bir diktanın piyonları olarak yetişiyorlar . Bulundukları çıkmazdan kurtulmak için doğru olan yolu onlara gösterebilecek insanlarsa susturuluyorlar. Muhaliflerin barınamadığı bu yerde tek amaç sadece belli bir kısım insanın gücünü temsil eden bugünkü status quo'yu devam ettirmek için çalışmak. İşte her sene yeni cihadistleri yetiştiren kamplar bu nedenle varlar!!

Batya R. GALANTI

O kadar küçüktüler ki, ben de o kadar ufaktım ki, minicik bir varlığın canının boyunun çok üstünde bir değeri olduğunu ne kadar kavrıyordum bilmiyorum.

Hayatımızdaki küçük canlar!

Bugünlerde herkes bir başka durumlarda..

Gal geçtiğimiz günlerde kapıldığı bir panik atak krizi sonrası yaz kampındaki bazı faaliyetlerden çekindiği için okula gitmekten kaçındığı günleri yaşarken.. Pitzi de yine geçtiğimiz hafta birden rahatsızlanıverdi... Ve aynı günlerde küçücük akvaryumunda, geçen sene evlatlık aldığımız minik balığımızsa öldü.

Geçen gün annem telefon açtığında bana soruyordu; " El chiko como esta? " Ufak nasıl?

Que chiko?" dedim.. Hangisi.. Aklıma Gal geldi.. Malum, birden bire onunla yeni yepyeni bir döneme girdik bir kez daha. Ama annem bu kez köpeği soruyordu..

Pitzi gerçekten çok rahatsızlandı bir hafta evvel..

Hatırlıyorum köpeğin bize ilk geldiği günleri. O zamanlar annem hem pek köpekli ortamlara alışkın değildi, hem de sanırım Pitzi'nin o çok çekici olmayan tipinden dolayı ona hemen ısınamamıştı :(

" Pitzi'yi gerçekten seviyormusun?" diye sorduğunu bile anımsıyorum.

Çelimsiz, koca kulaklı Pitziye biraz daha kayıtsız gibiydi.. Ancak geçen zamanla o küçük varlığın ona gösterdiği ilgiyle birlikte hayvanı sevmeyi öğrendi. Hem de nasıl sevmek ! Wuay de mi!! derken her seferinde onun en küçük rahatsızlığına artık dayanamıyor.. Pitzi artık onun en küçük torunu oldu.

Kısacası geçtiğimiz günlerde Pitzi kulaklarının arkasındaki bölgeyi okşadığımda rahatsız olduğunu hissettirmeye başladı. Bu köpeği bildim bileli kulak bölgesi hassastı ama bu kez daha  başka bir şey vardı. Sonunda geçen hafta baktım ağız çevresini ne zaman okşamak istesem köpek can havliyle bağırıyor. Ve aynı gecelerden birinde yatağımdan kalkıp salona gittiğimde köpeği tuhaf bir halde salonun tam orta yerinde ayakta buldum. Tepkisizdi. Ertesi sabah kızıma Pitzinin tuhaf bir şeyleri olduğunu söyleyince Danielle hemen paniğe kapıldı. Anne şimdi onu veterinere götürelim. Ama araba yok. Babanı bekleyelim. Yok şimdi.. Dr. Goldman artık evin yanında değil, kim var başka??.. Bir isim bulduk, eve çok uzak olmayan bir doktor. Kucakladığımız gibi yola koyulduk.

Evin iki kilometre ötesinde küçük bir muayehane.. Danielle Pitzi ölüm döşeğindeymiş gibi korku içinde. İçerideki kedinin miyavlamasıysa ağlayan bir bebeğin sesini hatırlatıyor. Hiç bir varlığın acısını görmek insanı kayıtsız bırakmıyor.

İçeri girdiğimizde karşımıza çıkan doktor gayet genç bir tip. Yardımcısıyla beraber.. Kadın çok ciddi. Bir kişi dışarıda kalabilir mi diyor.  Korona'ya karşı tedbiri elden bırakmayanlardan. Zaten maskesi de var.

Köpeğin nesi var diyor? Nasıl anlatsam," Sabah bana kendimi iyi hissetmiyorum !" dedi.. Yok yok şaka!!

Ne bileyim, normal değil dedim..Kadına köpekteki farkettiğim şeyleri söyledim..

Bir de gece kalktığımda o şaşkın hali var. Dementia olabilirmiş.  Daha geçenlerde düşünmüştüm köpeklerde de acaba alzheimer olabilirmi diye. Oturup araştırmadığım mevzu gerçek çıktı. Belki bu yüzden mi, çağırdığımız zaman cevap vermiyor.  Sağırlaşıyor da bence. Kapıda kimse olmadığı halde bazen havlıyor..

Kadın çok dikkatli gibi görünse de tecrübeli bir doktor olmadığı yine de belli. Pitziyi asistanıyla birlikte zor tutuyorlar, nasıl muayene edecek ben de bilmiyorum. Pitzi sinirli! Onunla uğraşan bu yabancı ellere çok sinir oluyor, her an bir ısırık atabilir!

Dişlerinde enfeksyon varmış, bazıları sallanıyor dedi. Ameliyat edip onları tedavi etmek, diş etlerini temizlemek lazım diyor. Diğer gerekli şeyleri ameliyat esnasında yapabilirmiş. 1000 shekel hesap çıkardı. Ancak biz güvenemedik.

Akşam eşimle onu bu kez kendi doktoruna arabayla götürdük. Tecrübeli doktorun hali başka. Eldivenini taktiği gibi önce iki iğne yaptı ona. Ve sallanan dişlerini anında çıkardı. Ve antibiyotik yazdı. Gelecek haftaysa uyutarak dış etlerini temizleyecekmiş!!

Aynı gece çıkarılan dişleri yüzünden geçirdiği kanamayı görünce bir an panik olsak ta sonunda kanaması durdu.. 

Ve yine geçen gün bir seneden beri evlatlık aldığımız balığımız öldü. Dün bir arkadaşım, dalga geçerken bana Pitziden etkilendi galiba diyordu. Tek bildiğim balığı hasta gördüğümde ne kadar üzüldüğümdü.

Çocukluğumuzda evimizdeki küçük akvaryumda zoraki baktığımız balıklardan hep ölenler olurdu. O kadar küçüktüler ki, ben de o kadar ufaktım ki  minicik bir varlığın canının boyunun çok üstünde bir değeri olduğunu ne kadar kavrıyordum bilmiyorum.

Bir arkadaşının bakmakta zorlandığını söyleyerek kızımın eline teslim ettiği iki santimlik bir zavallıya bir sene boyunca yem vermenin dışında pek bir şey yapmadık. Küçük bir cam kavanozun içindeki hapis hayatına ne kadar etkimiz oldu acaba?

Gerçi ona isim bile takmıştık. Tek bildiğim son bir iki gün hasta olduğunu gördüğümde can çekişen bu varlık için duyduğum üzüntüydü. Danielle bir YouTuber'un balığının suyuna antibiotik koyduğunu gördüğünü söylediğinde son çare ben de Pitzi'nin antibiotiğinden bir iki damla suya damlattım. Hatta bir an faydası olduğunu bile zannettim.

Eve balık getirmek ne kadar doğru bilmiyorum. Kocaman doğadan küçücük bir cam kavanozun içine hapsedilen bir can. Bir de bu dövüş balığı olduğu için ikinci bir balıkla yaşayamaz diye tek başınaydı. Melankolik olmuştu kesin.  Doğada da tek başına değil ya bu! Kendi nefsimizi tatmin adına bir sürü olmayacak şeyler yapıyoruz. Küçücük balığı son kez okşayarak çöpe attığımda hayat bir an bu dedim!!

Pitzi ise ayağımın dibinde bana atıştıracak bir şeyler versene bakışları  atıyor şu an. Ama doktordan kesin emir çıktı, sadece kendi yemeğini verin diye. Kusuruma bakma dört ayak!!!

Batya R. GALANTI